باصفافرهنگ فارسی عمید۱. دارای پاکیزگی و خرمی.۲. ویژگی باغ و بستان و جای خوشآبوهوا.۳. [مجاز] خوشخو؛ مهربان؛ پاکدل؛ خوشنیت.
باصفالغتنامه دهخداباصفا. [ ص َ ] (ص مرکب ) پاکیزه . (ناظم الاطباء). || جای پاکیزه .- آدم باصفا ؛ آنکه درونی پاک و ظاهر و باطن یکی و عقیده ٔ خالص دارد. با حقیقت . پاک ضمیر. پاکدل خوش نیت : و لیکن تو آن میشمر پارساکه باطن چو ظاهر ورا با
خلوت باصفالغتنامه دهخداخلوت باصفا. [ خ َل ْ وَ ت ِ ص َ ] (اِخ ) نام جایی است در حوالی تفت یزد. (آنندراج ) : تا خلوت باصفا نبینی در تفت روی و جا نبینی نقشی که بمدعا نشسته در خلوت باصفا نشسته .تأثیر (از آنندراج ).
خلوت باصفالغتنامه دهخداخلوت باصفا. [ خ َل ْ وَ ت ِ ص َ ] (اِخ ) نام جایی است در حوالی تفت یزد. (آنندراج ) : تا خلوت باصفا نبینی در تفت روی و جا نبینی نقشی که بمدعا نشسته در خلوت باصفا نشسته .تأثیر (از آنندراج ).
خلوت باصفالغتنامه دهخداخلوت باصفا. [ خ َل ْ وَ ت ِ ص َ ] (اِخ ) نام جایی است در حوالی تفت یزد. (آنندراج ) : تا خلوت باصفا نبینی در تفت روی و جا نبینی نقشی که بمدعا نشسته در خلوت باصفا نشسته .تأثیر (از آنندراج ).