وجیه

vajih

معنی

۱. نیکوروی.
۲. صاحب قدر و جاه.
۳. بزرگ قوم.

مترادف

۱. جمیل، خوشگل، زیبارو، زیبا، صبیح، قشنگ
۲. رئیس، سرکرده، مهتر
۳. معتبر، مقبول، موردتوجه، وجیهالمله، ≠ زشت

جست‌وجوی دقیق

وجیه

لغت‌نامه دهخدا

وجیه . [ وَ ] (ع ص ، اِ) مهتر قوم . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). سید قوم . (اقرب الموارد). شریف قوم . (ناظم الاطباء). ج ، وجهاء. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). || روی شناس . (مهذب الاسماء) (غیاث اللغات ). و گویند کسی که دارای خصال حمیده باشد و شأن او این است

وجیه

فرهنگ فارسی عمید

۱. نیکوروی.۲. صاحب قدر و جاه.۳. بزرگ قوم.

وجیه

دیکشنری فارسی به انگلیسی

dainty

وجیه

فرهنگ فارسی معین

(وَ) [ ع . ] (ص .) 1 - نیکورو، زیبا. ج . وجهاء. 2 - صاحب قدر و جاه .

وجیه

فرهنگ مترادف و متضاد

۱. جمیل، خوشگل، زیبارو، زیبا، صبیح، قشنگ ۲. رئیس، سرکرده، مهتر ۳. معتبر، مقبول، موردتوجه، وجیهالمله، ≠ زشت

جست‌وجوی هم‌آوا

نظریۀ وجوه دستمزد

wage fund theory

واژه‌های مصوب فرهنگستان

نظریۀ کلاسیک تقاضا برای نیروی کار که براساس آن همواره مقدار ثابتی از وجوه مالی به پرداخت دستمزدها تخصیص می‌یابد و اگر در جایی افزایش مشاهده شود به معنای کاهش در جای دیگر است

سه‌هشت‌وجهی چهارگوشه‌ای، سه‌هشت‌وجهی چهارگوش

tetragonal trisoctahedron

واژه‌های مصوب فرهنگستان

← ذوزنقه‌وجهی

سه‌هشت‌وجهی سه‌گوشه‌ای، سه‌هشت وجهی سه‌گوش

trigonal trisoctahedron

واژه‌های مصوب فرهنگستان

← سه‌هشت‌وجهی

پوزه

لغت‌نامه دهخدا

پوزه . [ زَ / زِ ] (اِ) پیرامون و گرداگرد دهان . پوز. فرطوسه . فرطیسه . بتفوز. مجموع دهان و فکین حیوان . فوز. زفر. بدفوز. فریش . فش . فرنج . فوزه . تانول . (لغت نامه ٔ اسدی ) . کلفت . || دهان بند. فنطیسة. فطیسة. || تنه ٔ درخت . (برهان ). پوز.

پوزه

لغت‌نامه دهخدا

پوزه . [ زِ ] (اِخ ) ده کوچکی از دهستان ثلاث بخش کنگان شهرستان بوشهر، واقع در 48 هزارگزی جنوب خاور کنگان . کنار راه اتومبیل رو کنگان به لنگه . دارای 50 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج <span class="hl" d

جست‌وجوی مشابه

وجیهة

لغت‌نامه دهخدا

وجیهة. [ وَ هََ ] (ع ص ) مؤنث وجیه . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). زن روشناس . || خداوند جاه . || زن زیبا. || زن صاحب قدر و منزلت . || وجیه و خوشگل . (ناظم الاطباء). || کساء و پوشش دارای دورو. (اقرب الموارد). || (اِ) مهره ای است قرمزرنگ یا عسلی که دارای دورو

وجیهه

فرهنگ فارسی عمید

۱. خوب‌رو (زن).۲. دارای قدر و جاه.

وجیهه

فرهنگ فارسی معین

(وَ هَ یا ه ) [ ع . وجیهة ] (ص .) مؤنث وجیه .

وجیه‌الله

فرهنگ نام‌ها

(تلفظ: vajihollāh) (عربی) ویژگی آن‌که در نزد خداوند دارای قدر و منزلت و محبوبیت است .

وجیهه

فرهنگ نام‌ها

(تلفظ: vajihe) (عربی) (مؤنث وجیه) زیبا ، خوشگل (زن) .

جست‌وجوی متن

ابوعاصم

لغت‌نامه دهخدا

ابوعاصم . [ اَ ص ِ ] (اِخ ) وجیه الدوله . ممدوح ازرقی . رجوع به وجیه الدوله شود.

زیبارو

فرهنگ مترادف و متضاد

جمیل، خوشگل، زیبا، قشنگ، نیکمنظر، وجیه ≠ زشترو

وجهاء

لغت‌نامه دهخدا

وجهاء. [ وُ ج َ ] (ع ص ، اِ) ج ِ وجیه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). به معنی مهتر قوم و با قدر و منزلت . (آنندراج ). رجوع به وجیه شود.

حسن

فرهنگ مترادف و متضاد

۱. خوب، نیک، نیکو ≠ قبیح ۲. زیبا، جمیل، وجیه

زشترو

فرهنگ مترادف و متضاد

بدگل، بدمنظر، بیریخت، زشت، کریهالمنظر، کریهمنظر، ناخوشدیدار ≠ خوشگل، وجیه

جست‌وجوی هم‌آغاز

وجیه الدولة

لغت‌نامه دهخدا

وجیه الدولة. [ وَ هُدْ دَ / دُو ل َ / ل ِ ] (اِخ ) ذوالقرنین . رجوع به ذوالقرنین بن ابی المظفر حمدان بن ناصرالدولة ابومحمدالحسن بن عبداﷲ تغلبی شاعر شود.

وجیه آباد

لغت‌نامه دهخدا

وجیه آباد. [ وَ ] (اِخ ) دهی جزء دهستان دشتابی بخش بوئین شهرستان قزوین واقع در 3هزارگزی راه قزوین به بوئین در جلگه با هوای معتدل . سکنه ٔ آن 128 تن است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <span class="hl" dir="ltr"

وجیه الملک

لغت‌نامه دهخدا

وجیه الملک . [ وَ هُل ْ م ُ ] (اِخ ) شرف الدین ، ابوطاهربن سعدالدین بن علی قمی . رجوع به ابی طاهر شرف الدین وجیه الملک شود.

وجیه المله

لغت‌نامه دهخدا

وجیه المله . [ وَ هُل ْ م ِل ْ ل َ / ل ِ ] (از ع ، ص مرکب ) از وجیه المله ٔ عربی . کسی که مورد توجه و علاقه ٔ مردم است . دارای وجاهت ملی . مقبول عامه : خران داخلی معقول بودندوجیه المله و مقبول بودند.<p clas

وجیهة

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

کمبوجیه

لغت‌نامه دهخدا

کمبوجیه . [ ک َ ی َ / ی ِ ] (اِخ ) رجوع به کبوجیه شود.

قوجیه

لغت‌نامه دهخدا

قوجیه . [ ] (معرب ، اِ) بمعنی قاسه است و قاسه به سریانی حلیون است . (از فهرست مخزن الادویه ).

کبوجیه

لغت‌نامه دهخدا

کبوجیه . [ ک َ ی َ / ی ِ ] (اِخ ) کبوجیه ٔ سوم پسر کورش بزرگ و برادر بردیا است که در سال 522 ق . م . وفات یافت و پس از فوت او سلطنت به داریوش پسر وشتاسب یعنی به شاخه ای که از اعقاب آیارمنا بود، منتقل گردید. (

کبوجیه

لغت‌نامه دهخدا

کبوجیه . [ ک َ ی َ / ی ِ ] (اِخ ) موسوم به کبوجیه ٔ دوم . پسر کورش دوم بود و با ماندان ، دختر آخرین پادشاه ماد ازدواج کرد و پسری از او داشت که معروف به کورش سوم (بزرگ ) است . رجوع به ایران باستان ج 2 ص <span

کبوجیه

لغت‌نامه دهخدا

کبوجیه . [ ک َ ی َ /ی ِ ] (اِخ ) پسر ارشد کورش و از شاهدختی هخامنشی بود. در هشت سال آخر سلطنت پدر، با وی شرکت و عنوان پادشاه بابل را داشت . (530 -552 ق . م .) پس از مرگ پدر،

درپیوند

بیشتر بدانید

وجیه

vajih

معنی

مترادف

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری فارسی به انگلیسی

فرهنگ فارسی معین

فرهنگ مترادف و متضاد

جست‌وجوی هم‌آوا

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

فرهنگ فارسی معین

فرهنگ نام‌ها

فرهنگ نام‌ها

جست‌وجوی متن

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ مترادف و متضاد

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ مترادف و متضاد

فرهنگ مترادف و متضاد

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا