آرزه

آرزه

لغت‌نامه دهخدا

آرزه . [ رِ زَ ] (ع ص ) شترماده ٔ قوی . || شب سرد. || درخت استوارشده ٔ در زمین .

آرزه

لغت‌نامه دهخدا

آرزه . [ زَ / زِ ] (اِ) کاهگل .

valuation

ارزه

واژه‌های مصوّب فرهنگستان

[ریاضی] تابعی نرده‌ای بر یک میدان که خواصی مشابه خواص قدر مطلق دارد

ارزه

فرهنگ فارسی عمید

(اسم) [قدیمی] 'arze چیزی که با آن دیوار و سقف را اندود می‌کنند، مانندِ کاهگل و گچ: ◻︎ پنبه به گوش اندر آ کند ز تو ممدوح / پنبه چه گویم که ارزه ریزد و از ریز (سوزنی: ۵۵ حاشیه).

ارزه

لغت‌نامه دهخدا

ارزه . [ اَ زَ ] (اِخ ) نام کشور اول است . (آنندراج ). نخستین کشور از کشورهای هفتگانه . (بندهش ، در پنجم بند 8 و در یازدهم بند 3).

ارزه

لغت‌نامه دهخدا

ارزه . [ اَ زَ / زِ ] (اِ) کاهگل . (جهانگیری ) (برهان ). اندود. گلابه . اندایه . خازه . آژند. سیاع . (منتهی الأرب ). || کِلس . (دهار). گچ . دوغاب .سیم گل . || نام درختی است . (مؤید الفضلاء از شرفنامه ) (برهان ). درختی است که از او چوب عصا گیرند. بع...

ارزة

لغت‌نامه دهخدا

ارزة. [ اُ زَ ] (ع اِ) یک بنه صنوبر نر یا درخت عرعر. (منتهی الأرب ). رجوع بماده ٔ قبل شود.

ارزه

دیکشنری فارسی به انگلیسی

plaster, valuation

ارزه

دیکشنری فارسی به عربی

علامة

Archimedean valuation

ارزۀ ارشمیدسی

واژه‌های مصوّب فرهنگستان

[ریاضی] فرمول‌دار

ارزه گر

فرهنگ فارسی عمید

(اسم، صفت) [قدیمی] 'arzegar کسی که پیشه‌اش کاهگل‌مالی یا گچ‌کاری‌ ساختمان است؛ گچ‌کار.

آرزه گر

لغت‌نامه دهخدا

آرزه گر. [ زَ / زِ گ َ ] (ص مرکب ) اندودگر. کاهگل کار.

ارزه گر

لغت‌نامه دهخدا

ارزه گر. [ اَ زَ / زِ گ َ ] (ص مرکب ) اندایش گر. گچ مالنده . (برهان ). کسی که کاهگل و گچ در جایی مالد. (برهان ) (جهانگیری ) (مؤید الفضلاء).کلاّس . (دهار). || نازک کار، مقابل سِفت کار. || اندیشه گر و متفکر. (شعوری از فرهنگ محمودی ). || کج اندیش (؟). ...

ارزه پوش

لهجه و گویش مازنی

arze poosh دماغه و پایانه هر چیز