لغتنامه دهخدا
اطورین . [ اَطْ وَ ] (ع اِ) (بصورت جمع سالم ) کرانه ها. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || سختی و بلا: لقی منه الاطورین ؛ سختی دید از وی . وبلغ فی العلم اطوریه ؛ در علم به کرانه های آن رسید. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). داهیه مانند اقورین و امرین . (ا
