لغتنامه دهخدا
ابورغال . [ اَ رِ ] (اِخ ) گویند آنگاه که ابرهةبن صباح صاحب الفیل بخراب کردن مکه می شد ابورغال دلیل و بلد حبشه بود و وی در راه بمرد و قبر او به مُغمس است براه طائف وحاجیان آن سو چون بدانجا رسند گور او را سنگسار کنند. ابن سیده گوید ابورغال بنده ٔ شعیب و عشاری جائر بود. ابوداود