عطرسالغتنامه دهخداعطرسا. [ ع ِ ] (نف مرکب ) عطرسای . عطرساینده . || معطرکننده . خوشبوسازنده . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به عطرسای شود. || (اِ مرکب ) سنگی که به روی آن عطر می سایند. (ناظم الاطباء).
عطرسایلغتنامه دهخداعطرسای . [ ع ِ ] (نف مرکب ) عطرسا. عطرساینده . || معطرکننده . خوشبوسازنده . (فرهنگ فارسی معین ) : چون گل از کام خود برآر نفس کام تو عطرسای کام تو بس . نظامی .ز بس صاف پالوده عطرسای بسا مغز پالوده کآمد بجای .<br
عطرساییلغتنامه دهخداعطرسایی . [ ع ِ ] (حامص مرکب ) عمل و کیفیت عطرسای . (فرهنگ فارسی معین ) : شب از ناف خود عطرسایی گشادجهان زیور روشنایی نهاد. نظامی .چو آمد زلف شب در عطرسایی به تاریکی فروشد روشنایی . نظامی