اخاسفلغتنامه دهخدااخاسف . [ اَ س ِ ] (ع ص ، اِ) زمینهای نرم . یقال : وقعوا فی اخاسف من الارض . (منتهی الارب ).
اخشفلغتنامه دهخدااخشف . [ اَ ش َ ] (ع ص )آنکه از خارش مانند پیران رود بر زمین . و در قاموس آمده مَن عَمه ُ الجَرب ُ فیمشی مشیةالشیخ . ج ، خُشف .
اخصفلغتنامه دهخدااخصف . [ اَ ص َ ] (ع ص ) تهیگاه سپید، از اسپ و گوسفند. اسب و گوسفندی که دو طرف تهیگاه او سپید باشد. اسب سپیدپهلو. (مهذب الاسماء). || شترمرغ و کوه که سیاهی و سپیدی دارند. || کوهی که در او سیاهی و سپیدی است .