ارفه دهلغتنامه دهخداارفه ده . [ اَ ف َ دِه ْ ] (اِخ ) ارفه رودبار. از قرای بلوک دوآب بالا، در ناحیه ٔ راست پی مازندران . رجوع بسفرنامه ٔ مازندران و استرآباد رابینو ص 115 شود. ارفعده .
حرفةلغتنامه دهخداحرفة. [ ] (اِخ ) ابن مالک بن ثعلبةبن غیم بن حبیب بن کعب بن یشکر. پدر بطنی از عرب . (سمعانی ص 164).
حرفةلغتنامه دهخداحرفة. [ ح َ ف َ ] (اِخ ) ابن ثعلبةبن بکربن حبیب . پدر بطنی از اعراب . (سمعانی ص 164). و منسوب بدان حرفی است .
حرفةلغتنامه دهخداحرفة. [ ح ِ ف َ ] (ع اِ) پیشه . (دهار). شغل . حرفت . صناعت که روزی بدان بدست آرند. کار. کسب .- امثال : حرفه آموزی از حرقت مفلسی نسوزی . (جامعالتمثیل ).|| تیزی . تندی . || طعمة.
ارفهلغتنامه دهخداارفه . [ اَ ف َه ْ ] (ع ن تف ) نعت تفضیلی ازرَفه و رُفوه . برفاه تر. تن آسان تر. فراخ زندگانی تر.
ارفهلغتنامه دهخداارفه . [ اُ ف َ ] (ع اِ) حدّ فاصل میان دو زمین . حد زمین . (مهذب الاسماء). || علامت . || گِره . عُقدَة. (اقرب الموارد). ج ، اُرَف .
ارفهلغتنامه دهخداارفه . [ اَ ف َه ْ ] (ع ن تف ) نعت تفضیلی ازرَفه و رُفوه . برفاه تر. تن آسان تر. فراخ زندگانی تر.
ارفهلغتنامه دهخداارفه . [ اُ ف َ ] (ع اِ) حدّ فاصل میان دو زمین . حد زمین . (مهذب الاسماء). || علامت . || گِره . عُقدَة. (اقرب الموارد). ج ، اُرَف .
سارفهلغتنامه دهخداسارفه . [ ف َ ] (اِخ ) شهری از فینیقیه ٔقدیم ، واقع میان صور و صیدا. رجوع به سارپته شود.
متعارفهلغتنامه دهخدامتعارفه . [ م ُ ت َ رَ ف َ ] (ص نسبی ) مؤنث متعارف .- اصول متعارفه . رجوع به همین کلمه شود.- علوم متعارفه . رجوع به علوم شود.
معارفهلغتنامه دهخدامعارفه . [ م ُ رَ ف َ / م ُ رِ ف ِ ] (از ع ، اِمص ) یکدیگر را شناختن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
مصارفهلغتنامه دهخدامصارفه . [ م ُ رَ / رِ ف َ / ف ِ ] (از ع ، اِ) مصارفة. عوارض (یا پول یا مال سرشکن شده ) که به مقتضای حال مؤدیان مالیات برای جبران کسر درآمدهای مالیاتی یاکسر درآمد ضیعتی در هر رستاق به نسبت با مبلغ مالیات اصل
پارفهلغتنامه دهخداپارفه . [ ف ِ ] (اِخ ) فرانسوآ. مورّخ تآتر فرانسه 1698-1753م ./ 1109-1166 هَ . ق . وی مؤلف آثار مهمی در ا