لغتنامه دهخدا
اعوان . [ اَ ] (ع اِ) یاران . مددکاران و یاوران . (از کنز و منتخب از غیاث اللغات ). ج ِ عَون ، پشتیبان و یاری گر. واحد و جمع و مؤنث و مذکر در وی یکسان است . (از آنندراج ) (منتهی الارب ). یاران . (مؤید الفضلاء). ج ِ مکسر عَون ، بمعنی پشتیبان در کار و خدمتگزار. مفرد و جمع و م