افرجیلغتنامه دهخداافرجی . [ اَ رَ ] (ص نسبی ) منسوب است به افرجه . و آن لقب بعض اجداد ابوجعفر احمدبن ابراهیم بن یوسف بن یزیدبن بندار تمیمی افرجی ضریر از مردم اصفهان معروف به ابن افرجه است . (از لباب الانساب سمعانی ).
افرازیلغتنامه دهخداافرازی . [ اَ ] (حامص ) بلندی . ارتفاع : ای دیو دوان چرا نمی بینی از جهل نشیب دهر از افرازی . ناصرخسرو.|| درازی . || فراخی . (ناظم الاطباء). || بالایین . بالایی : موسی (ع ) عصا را بینداخت ،
عفرجعلغتنامه دهخداعفرجع. [ ع َ ف َ ج َ ] (ع ص ) مرد بدخوی زشت سیرت . (منتهی الارب ). سیّی ءالخلق . (اقرب الموارد).
دل افروزیلغتنامه دهخدادل افروزی . [ دِ اَ ] (حامص مرکب ) حالت و چگونگی دل افروز. دلفروزی . || دل افروختگی . افروختگی دل . شادمانی . خوشی . روشن دلی : نیاید پدیدار پیروزیی درخشیدنی یا دل افروزیی . فردوسی .به پیروزی و بهروزی همی زی با دل
شب افروزیلغتنامه دهخداشب افروزی . [ ش َ اَ ] (حامص مرکب ) عمل شب افروز. افروزندگی شب . افروختن شب را : تو دهی صبح را شب افروزی روز را مرغ و مرغ را روزی . نظامی .|| افروختن در شب : بیک خنده گرت باید چو مهتاب <