لغتنامه دهخدا
بانوچ .(اِ) بانوج . گهواره . جای خوابی باشد که بجهت اطفال سازند و از جایی آویزند و طفل را در آن خوابانند و حرکت دهند تا در هوا آید. (آنندراج ) (ناظم الاطباء). مهد آویزان اطفال که نامهای دیگرش ننو و ننی است . (فرهنگ نظام ). و رجوع به بانوج شود. || ریسمانی را نیز گویند که در ای