لغتنامه دهخدا
دوبتی . [ دُ ب ُ ] (ص نسبی اِ مرکب ) منسوب به دوبت . دارای دوبت . || در اصطلاح مسکوکات ظاهراً سکه ٔ دارای دو نقش در طرفین یا دارای دو تصویر در دو جانب . در میزان طلا چنین بنظر می رسد که اصطلاح دوبتی اشاره است به دوکای ونیزی یا مسکوک معمول در ونیز از اصطلاح «اشرفی کهنه ٔ دوبتی