بنچاقفرهنگ فارسی معین(بُ) [ تر. ] ( اِ.) قباله ، سند قدیمی ، سند مالکیت غیررسمی . بُنْجَه هم گفته شده .
پنجهلغتنامه دهخداپنجه . [ پ ُ ج َ ] (اِ) پیشانی به زبان ماوراءالنهر. (لغت نامه ٔ اسدی نسخه ٔ نخجوانی ). رجوع به بنجه شود. || بمعنی پیشانی باشد که عربان ناصیه گویند. (برهان قاطع). و نیز رجوع به بنجه شود.به تیغ طره ببرد ز پنجه ٔ خاتون به گرز پست کند تاج بر سر چیپال . <p class="autho
حنجلغتنامه دهخداحنج . [ ح ِ ] (ع اِ) دل و میانه ٔ هر چیزی . (بحر الجواهر). ریشه . (ناظم الاطباء). اصل . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد): رجع فلان الی حنجه و بنجه ؛ اَی رجع الی اصله . (اقرب الموارد). ج ، حِناج . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
تبنجهلغتنامه دهخداتبنجه . [ ت َ ب َ ج َ / ج ِ ] (اِ) همان تبانجه است . (شرفنامه ٔ منیری ). بمعنی تبانجه . کذا فی شرفنامه .(لسان العجم شعوری ج 1 ورق 291 ب ). تبنچه . تپنچه . تپانجه . تپانچه . ط
