بیهسیلغتنامه دهخدابیهسی . [ ب َ هََ ] (ص نسبی ) منسوب است به بیهس . (از انساب سمعانی ). رجوع به بیهس شود.
بیهشیلغتنامه دهخدابیهشی . [ هَُ ] (حامص مرکب ) بیهوشی . رجوع به هش و هوش و بیهش و بیهوشی شود. || بیخردی . بی رایی . بی تدبیری : فرستاده ٔ شهریاران کشی ز بیدانشی باشد و بیهشی . فردوسی . || مدهوشی . هوش ازدست دادگی . ازخودرفتگی <span