لغتنامه دهخدا
خوش بین . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (نف مرکب ) آنکه همیشه به همه کار با نظر خوب نگرد. مقابل بدبین . آنکه وجهه ٔ خوب امری مورد توجه اوست . آنکه نظر خوش بقضیه و واقعه دارد. (یادداشت مؤلف ): مردی خوش بین با آدمی بدبین باده می پیمائیدند، چون شیشه به نص