بچه خوره

بچه خوره

فرهنگ فارسی عمید

(اسم) (پزشکی) baččexore توده‌ای گوشتی در رحم که از رشد غیرطبیعی تخمک یا مخاط رحم به‌وجود می‌آید.

بچه خوره

لغت‌نامه دهخدا

بچه خوره . [ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ خوَ / خ ُ رَ / رِ ] (نف مرکب ) جفت جنین . (یادداشت مؤلف ). || حیوان موهوم که بچه خورد.آل . (یادداشت مؤلف ). سبعی که بچه ها را رباید و خورد. || بواسیر لحمی رحم . (یادداشت مؤلف ). || سخت مولع به پسران . ...

بچه خوره

دیکشنری فارسی به انگلیسی

bugbear

بَچَه

لهجه و گویش بختیاری

bača بچه.

خروس بچه

لغت‌نامه دهخدا

خروس بچه . [ خ ُ ب َچ ْ چ َ/ چ ِ ] (اِ مرکب ) جوجه خروس . (یادداشت بخط مؤلف ).

خرس بچه

لغت‌نامه دهخدا

خرس بچه . [ خ ِ ب َ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) بچه خرس ، بَیْلَم . دَیْسَم . (یادداشت بخط مؤلف ).

خانیک بچه

لغت‌نامه دهخدا

خانیک بچه . [ ب َ چ َ / چ ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان ارسک بخش بشرویه ٔ شهرستان فردوس ، واقع در 23 هزارگزی جنوب و یک هزارگزی شوسه ٔ عمومی بشرویه به دهک . این دهکده در دامنه ٔ کوهستان قرار دارد و هوایش گرم و سکنه اش 45 تن است . مذهب اهالی شیعه و زبان...

درویش بچه

لغت‌نامه دهخدا

درویش بچه . [ دَرْ ب َچ ْ چ َ / چ ِ / ب َ چ َ/ چ ِ ] (اِ مرکب ) بچه ٔ درویش . شاگرد درویش : با درویش بچه ای مناظره درپیوسته . (گلستان سعدی ).

خطائی بچه

لغت‌نامه دهخدا

خطائی بچه . [ خ َ ب َ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) بچه ٔ اهل خطا. کنایه از بچه ٔ زیبا و خوبروست : تو خطائی بچه ای از تو خطا نیست عجب کآنکه از اهل صوابند خطا نیز کنند.سعدی .

خواجه بچه

لغت‌نامه دهخدا

خواجه بچه . [ خوا / خا ج َ / ج ِ ب َچ ْ چ ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان بخش فدیشه ٔ شهرستان نیشابور. این دهکده در جلگه قرار دارد با آب و هوای معتدل و 227 تن سکنه . آب آن از قنات و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت وراه ارابه رو است . (از فرهنگ جغرافیایی...

خوک بچه

لغت‌نامه دهخدا

خوک بچه . [ ب َ چ ْ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) بچه خوک . (ناظم الاطباء). خنوص . ذوبل . (منتهی الارب ). || خوک شیرده . (ناظم الاطباء).

درخت بچه

لغت‌نامه دهخدا

درخت بچه . [ دِ رَ ب َ چ َ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ ] (اِ مرکب ) پاجوش . (یادداشت مرحوم دهخدا) : چون خواهند که درخت شاه بلوط را بکارند درخت بچگان که بروید برکشند و بازنشانند. (فلاحت نامه ).

مغ بچه

فرهنگ فارسی عمید

(اسم) [قدیمی] moqbač[č]e ۱. فرزند مغ.۲. [قدیمی، مجاز] پسر جوانی که در میخانه کار کند.

miscarriage

بچه‌انداختن

واژه‌های مصوّب فرهنگستان

[علوم سلامت] ← سقط خودبه‌خودی