بیرامشلغتنامه دهخدابیرامش . [ م ِ ] (ص مرکب ) (از: بی + رامش ) بی شادی . ناشاد : همه بدسگالند و بیدانشندزبیدانشی تیره بیرامشند. فردوسی .تن مرده چون مرد بیدانش است که نادان بهر جای بیرامش است .فردوسی .<br