تبردارلغتنامه دهخداتبردار. [ ت َ ب َ ] (نف مرکب ) کسی که شغل او شکستن چوب و درخت باشد با تبر. (ناظم الاطباء). تبردارنده . دارنده ٔ تبر. هیزم شکن . خارکن : تبردار مردی همی کند خارز لشکر بشد نزد او شهریار. فردوسی . || سپاهیی که با
خارکنلغتنامه دهخداخارکن . [ ک َ ] (نف مرکب ) کننده ٔ خار. (شرفنامه ٔ منیری ). شخصی که پیوسته خار را از زمین بکند. (آنندراج ) (برهان قاطع). کسی که از زمین خار کند و بفروشد. حاطِب : چنین گفت با خارکن شهریارکه از گوسفندش بدانی شمار. فردوسی .</