اطباءلغتنامه دهخدااطباء. [ اَ ] (ع اِ) ج ِ طِبْی و طُبْی ، بمعنی سر پستان مادیان ، سباع و خر و اسب و ناقه و جز آن . (آنندراج ). ج ِ طِبْی و طُبْی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (دهار).
اطباءلغتنامه دهخدااطباء. [ اَ طِب ْ با ] (ع اِ) اَطِبّا. ج ِ طبیب ، بمعنی پچشک . (آنندراج ). مأخوذ از تازی ، پزشکان و طبیبان . (ناظم الاطباء) : سلطان اطبا را نزدیک وی فرستاد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 404). چنین گوید برزویه ٔ طبیب مقدم اطب
اطباءلغتنامه دهخدااطباء. [ اِ ] (ع مص ) اطباء به کسی یا چیزی ؛ خواندن وی را بسوی آن . (از اقرب الموارد).
احطبلغتنامه دهخدااحطب . [ اَ طَ ] (ع ص ) مردی که مانند هیزم خشک ولاغر باشد. مرد سخت لاغر. (مهذب الاسماء). سخت نزار. بسیار لاغر. مرد خشک لاغر. (منتهی الارب ). || مرد بدیُمن . (منتهی الارب ). مؤنث : حَطْباء. ج ، حُطب .