لغتنامه دهخدا
خدافروشان . [ خ ُ ف ُ ] (اِ مرکب ) فروشندگان حق تعالی . در آن کنایه است از صوفیان زراق که بظاهر خود را بیارایند. (برهان قاطع). || ریاکاران و آنان که در ظاهر متدین و در باطن بی اعتقاد باشند. (ناظم الاطباء). || اهل تصوف ومعرفت . (شرفنامه ٔ منیری ). || آنان که دعوی خدایی کردند،