خنولغتنامه دهخداخنو. [ خ َن ْوْ ] (ع مص ) فحش گفتن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خنگ خنگولغتنامه دهخداخنگ خنگو. [ خ ِ خ ِ ] (ص ) کسی که کارهای آسان را دشوار کند. (لغت نامه ٔ محلی شوشتر نسخه ٔ خطی ).
خنگولغتنامه دهخداخنگو. [ خ َ ] (اِ) رستنی باشد که آن را کشوت گویند و آن مانند عشقه بر خاری که ترنجبین بر آن می نشیند پیچیده شود و بعربی قفر خوانند بضم «قاف ». (برهان قاطع) (ناظم الاطباء).
خنچولغتنامه دهخداخنچو. [ خ َ ] (اِخ ) دهی است از ناحیت گیفان بجنورد واقع در شمال شرقی بجنورد. (یادداشت بخط مؤلف ).
پخنولغتنامه دهخداپخنو. [ پ َ ] (اِ) تندر. رعد. کنور : عاجز شود از اشک و غریو من هر ابربهارگاه با پخنو. رودکی .و رجوع به پختو شود.
خنوفلغتنامه دهخداخنوف . [ خ ُ ] (ع اِ) خشم . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد).
خنوةلغتنامه دهخداخنوة. [ خ َ وَ ] (ع اِ) پلیدی مردم و ستور و جز آن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || فرجه در کازه . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خنوتلغتنامه دهخداخنوت . [ خ ِن ْ ن َ ] (ع ص ) مرد چابک شتابزده که بر نهالی نخسبد. || درمانده ٔ گول . || (اِ) ستوری است دریایی . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خنوخلغتنامه دهخداخنوخ . [ خ َ ] (اِخ ) ادریس پیغمبر که بفارسی خنجوخ گویند. (ناظم الاطباء). اخنوخ . (السامی فی الاسامی ) (آنندراج ).
خنودلغتنامه دهخداخنود. [ خ ُ ] (اِ) بار اندکی که بر پشت ستور بارکش نهند تا قابل نشستن سوار بر آن باشد. (ناظم الاطباء).
کامادریوسلغتنامه دهخداکامادریوس . (یونانی ، اِ) بلوطالارض . کمادریوس . گل خنو. مریم نخودی آریه . (دزی ج 2 ص 435). رجوع به فرهنگ نفیسی در کلمه ٔ eeَGermandr شود.<b
مریم نخودیلغتنامه دهخدامریم نخودی . [ م َرْ ی َ ن ُ خوَدْ / خُدْ ] (اِ مرکب ) گیاهی است از تیره ٔ نعناعیان با ارتفاع 15 تا30 سانتیمتر. این گیاه در جنگلهای نواحی مرکزی و جنوبی اروپا و شمال افریقا و
خنوفلغتنامه دهخداخنوف . [ خ ُ ] (ع اِ) خشم . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد).
خنوةلغتنامه دهخداخنوة. [ خ َ وَ ] (ع اِ) پلیدی مردم و ستور و جز آن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || فرجه در کازه . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خنوتلغتنامه دهخداخنوت . [ خ ِن ْ ن َ ] (ع ص ) مرد چابک شتابزده که بر نهالی نخسبد. || درمانده ٔ گول . || (اِ) ستوری است دریایی . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خنوخلغتنامه دهخداخنوخ . [ خ َ ] (اِخ ) ادریس پیغمبر که بفارسی خنجوخ گویند. (ناظم الاطباء). اخنوخ . (السامی فی الاسامی ) (آنندراج ).
خنودلغتنامه دهخداخنود. [ خ ُ ] (اِ) بار اندکی که بر پشت ستور بارکش نهند تا قابل نشستن سوار بر آن باشد. (ناظم الاطباء).
پخنولغتنامه دهخداپخنو. [ پ َ ] (اِ) تندر. رعد. کنور : عاجز شود از اشک و غریو من هر ابربهارگاه با پخنو. رودکی .و رجوع به پختو شود.
بخنوفرهنگ فارسی عمید۱. تندر؛ رعد: ◻︎ چون به بانگ آید از هوا بخنو / می خور و بانگ رود و چنگ شنو (رودکی: ۵۴۶).۲. هرچیز غرنده.
بخنولغتنامه دهخدابخنو. [ ب َ ن َ/ نُو ] (اِ) رعد. (برهان قاطع) (فرهنگ رشیدی ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (فرهنگ اسدی نخجوانی ). تندر. (فرهنگ رشیدی ) : چون ببانگ آید از هوا بخنومی خور و بانگ چنگ و رود شنو. ر