لغتنامه دهخدا
دیمی . [ دَ / دِ ] (ص نسبی ) (مأخوذ از دیمة عربی بمعنی باران ) خودرو. کشت که بباران آبیاری شود. مقابل آبی . وکشت که آب باران خورد نه آب چشمه و رود؛ مِظمأی ، مقابل مسقوی . بخسی عثری . زرع مظمی . زراعت خشکه . (یادداشت مؤلف ). || مجازاً پیش خ