خوشگوئیلغتنامه دهخداخوشگوئی . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (حامص مرکب ) خوش سخنی . خوش گفتاری . خوش زبانی . خوشگویی .
خوشگویلغتنامه دهخداخوشگوی . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (نف مرکب ) خوش سخن . خوش زبان . خوشگو : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. (ترجمه ٔ طبری بلعمی ).تا ز بر سرو کند گفتگوی بلبل خوشگوی به آواز زار. <p class
خاشعةلغتنامه دهخداخاشعة. [ ش ِ ع َ ] (ع ص ) زن خشوع کننده . مؤنث خاشع. ج ، خاشعات : ابصارها خاشعة. (قرآن 79 / 9). وجوه یومئذ خاشعة. (قرآن 88
نغمهلغتنامه دهخدانغمه . [ ن َ م َ / م ِ] (از ع ، اِ) نغمة. آواز. (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء) (آنندراج ) . نوا. (ناظم الاطباء). آوا. نغمة. رجوع به نغمة شود : شده نغمه ٔ چنگ بر سوک مرگ که خواهد فروریختن تار و برگ .<p class=