خویشانلغتنامه دهخداخویشان . [ خوی / خی ] (اِ) ج ِ خویش . اقارب . اقوام . منسوبان . (ناظم الاطباء). عشیرت . آل . (یادداشت مؤلف ) : همی گفت صد مرد گردسوارز خویشان شاهی چنین نامدار. فردوسی .ز خویشان ار
خوسانلغتنامه دهخداخوسان . [ ] (اِخ ) نام قلعتی است زیبا به نزدیکی نخشب در ماوراءالنهر. (معجم البلدان ).
خوشانلغتنامه دهخداخوشان . [ خ َ ] (ع اِ) گیاهی است مانند سرمق الا انه الطف ورقاً و فیه حموضة و یؤکل . (منتهی الارب ). (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خوشانلغتنامه دهخداخوشان . [ خوَ / خ ُ ] (ق ) در حال خوشی . (یادداشت مؤلف ) : بسی نیز بودی که دامن کشان بسروقت من آمدندی خوشان . (دستورنامه ٔ نزاری چ روسیه ص 72).
خیوشانلغتنامه دهخداخیوشان . [ خ َ ] (اِخ ) نام شهریست از خراسان بنزدیک نیشابور. (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). اما این کلمه دگرگون شده ٔ خبوشان است . رجوع به خبوشان شود.
کلالهفرهنگ فارسی عمید۱. کسی که نه پدر دارد و نه فرزند.۲. آنکه بستۀ کسی باشد اما از خویشان نزدیک مانند پسر و برادر نباشد و از خویشان دور باشد.
