دبوقلغتنامه دهخدادبوق . [ دَب ْ بو ] (ع اِ) بازی است معروف . (منتهی الارب ). نوعی بازیست : خلیفة یزنی بعمامة یلعب بالدبوق و الصولجان (آیا مصحف یا معرب دبوس نیست ؟). (یادداشت مؤلف ).
ضبوکلغتنامه دهخداضبوک . [ ض ُ ] (ع اِ) ضبوک الارض ؛ خطهای زمین که از وزیدن باد پیدا گردد. || ضبوک الغیث ؛ آمادگی ابر است باران را. (منتهی الارب ).
دباغلغتنامه دهخدادباغ . [ دَب ْ با ] (اِخ ) نام موضعی به چهاردانگه ٔ مازندران . (سفرنامه ٔ رابینو بخش انگلیسی ص 124).
دباغلغتنامه دهخدادباغ . [ دَب ْ با ] (اِخ ) الشیخ ابوزید عبدالرحمن بن محمدبن عبداﷲ الانصاری الاسیدی مشهور به دباغ متولد به سال 605 و متوفی به سال 696 هَ . ق . مردی فقیه و مورخ و عالم و ازمردم قیروان بود. تألیفاتی دارد که از
دبوقاءلغتنامه دهخدادبوقاء. [ دَب ْ بو ] (ع اِ) دابوق . سریشم که بدان مرغانرا شکارکنند. (آنندراج ) (منتهی الارب ). || پلیدی .(منتهی الارب ). حَدَث ِ آدمی . (بحر الجواهر). || هر چیز که مُمتد و دراز گردد. (منتهی الارب ).
دبوقهلغتنامه دهخدادبوقه . [ دَ ق َ / ق ِ ] (اِ) نای انبان . (آنندراج ) : من گله رانم او دبوقه زنست کلهش بین که لعل قوقه ٔ اوست . خاقانی .دست من کم ز پای اوست بلی قلم من کم از دبوقه ٔ اوست .<
دبوقاءلغتنامه دهخدادبوقاء. [ دَب ْ بو ] (ع اِ) دابوق . سریشم که بدان مرغانرا شکارکنند. (آنندراج ) (منتهی الارب ). || پلیدی .(منتهی الارب ). حَدَث ِ آدمی . (بحر الجواهر). || هر چیز که مُمتد و دراز گردد. (منتهی الارب ).
دبوقهلغتنامه دهخدادبوقه . [ دَ ق َ / ق ِ ] (اِ) نای انبان . (آنندراج ) : من گله رانم او دبوقه زنست کلهش بین که لعل قوقه ٔ اوست . خاقانی .دست من کم ز پای اوست بلی قلم من کم از دبوقه ٔ اوست .<