دراززنخلغتنامه دهخدادراززنخ . [ دِ زَ ن َ ] (ص مرکب ) آنکه چانه و زنخ کشیده و دراز دارد. (یادداشت مرحوم دهخدا). أذقن . ذَقناء: سَلجَم ؛ سر دراززنخ . (منتهی الارب ).
اذقنلغتنامه دهخدااذقن . [ اَ ق َ ] (ع ص ) مرد دراززنخ . || زن کژشرم . || ناقه ای که رخت و بار آن کج شده باشد. مؤنث : ذَقْناء. ج ، ذُقن .
ادلملغتنامه دهخداادلم . [ اَ ل َ ] (ع ص ) سیاه ، از مردم و خر و جز آن . پوست سیاه . || مرد دراز و سیاه . (مهذب الاسماء). || مرد دراززنخ . (مهذب الاسماء). درازچانه . || بزرگ لب . مؤنث : دَلْماء. ج ، دُلم .