درازگویلغتنامه دهخدادرازگوی . [ دِ ] (نف مرکب ) درازگوینده . درازگفتار. آنکه سخن بسیار گوید. آن که هر سخن طویل کند. (یادداشت مرحوم دهخدا).
درازولغتنامه دهخدادرازو. [ دَ ] (اِ) ترازو : آنگاه هول درازو تا کفه ٔحسنات گرانتر آید یا کفه ٔ سیئات . (کیمیای سعادت ).
درازولغتنامه دهخدادرازو. [ دِ ] (اِخ ) مزرعه ای است از دهستان خاروطوران بخش بیارجمندشهرستان شاهرود. سکنه ٔ دائم ندارد، فقط در زمستان از ایلات سنگسری و کرد قوچانی جهت تعلیف احشام خود به این مزرعه می آیند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3).
درازگفتارلغتنامه دهخدادرازگفتار. [ دِ گ ُ ] (ص مرکب ) درازگوی . آنکه سخن بسیار گوید. آنکه هر سخن طویل کند.