لغتنامه دهخدا
دکاء. [دَک ْ کا ] (ع ص ) مؤنث اَدَک ّ. شتر ماده ٔ بی کوهان ، یا پست کوهان . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). ج ، دُک ّ. (اقرب الموارد). || کوبیده شده و منهدم گشته و ریزه ریزه گشته : فاذا جاء وعد ربی جعله دکاء و کان وعد ربی حقاً. (قرآن <span class="hl