لغتنامه دهخدا
رئاب . [ رِ ] (ع اِ) ج ِ رأب . (از ناظم الاطباء). (منتهی الارب ). رجوع ب-ه رأب شود. رؤبة. کفشیر و چوب پاره که بدان پیوند کنند بر خنور شکسته . (از آنندراج ). رجوع به رأب شود. || ج ِ رُؤْبة. (منتهی الارب )(اقرب الموارد). رجوع به رؤبة شود. || مصلح : هو رِئاب بنی فلان ؛ ای