لغتنامه دهخدا
راعوفة. [ ف َ ] (ع اِ) راعوثة. سنگی که در تک چاه گذارند وقت کندن تا بر آن نشسته گل و لای آن را پاک سازند. (از تاج العروس ). (از اقرب الموارد). و فی الحدیث انه (ص ) حین سحرجعل سحره فی جف طلعة و دفن تحت راعوفة البئر. (اقرب الموارد) . سنگ که در بن چاه افکنند تا چاهکن بر آن نشیند