لغتنامه دهخدا
غیایة. [ غ َ ی َ ] (ع اِ) سایه ٔ میغ و سایه ٔ آفتاب بامداد و شبانگاه و سایه ٔ علم . (مهذب الاسماء). سایه بان و هرچه بالای سر سایه کند، مانند: ابر و غبار و تاریکی و جز آن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). و منه الحدیث : تجی ٔ البقرة و آل عمران یوم القیمة کأنهما غ