لغتنامه دهخدا
اطد. [ اَ طَ ] (اِخ ) زمینی است نزدیک کوفه از جهت دشت که سپاه مسلمانان در نخستین ایام فتوح بدان فرودآمد. زبرقان بن بدر گفت :سیروا رویداً فانا لن نفوتکم ُو ان ما بیننا سهل لکم جددان الغزال الذی ترجون غرّته جمع یضیق به العتکان او اطد.ابن اعرابی گوید عتکان و