غلوظةلغتنامه دهخداغلوظة. [ غ ُ ظَ ] (ع مص ) به معنی غِلاظَة. رجوع به غِلاظَة و رجوع به دزی ج 2 ص 222 شود.
غلاظةلغتنامه دهخداغلاظة. [ غ ِ ظَ ] (ع مص ) به معانی غِلظَة. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به غلظة شود. || (اِمص ) فظاظت . درشتی . (صراح ) (مهذب الاسماء).
غلاظیلغتنامه دهخداغلاظی . [ غ ِ ] (اِخ ) علی بن محمدبن احمدبن ایوب مقری غلاظی ،مکنی به ابوالقاسم . او از اهل بصره بود و از احمدبن عبداﷲ روایت کرد، و ابوبکر احمدبن علی بن ثابت خطیب از وی روایت دارد. (از انساب سمعانی ورق 414 الف ).