لغتنامه دهخدا
جؤوة. [ ج ُ ئو وَ ] (ع اِ) جأی . (منتهی الارب ). || زمین درشت که بسیاهی زند. (منتهی الارب ). زمین سطبری است در سیاهی . || رنگی است از رنگ های اسب و شتر و آن سرخی است که بسیاهی زند. (اقرب الموارد). غبرة فی حمرة او کدرة فی صداءة. (قاموس از اقرب الموارد). گویا شارح قاموس و صاح