فاحشةلغتنامه دهخدافاحشة. [ ح ِ ش َ ] (ع ص ) زن زناکار و رسوا و بدکردار. روسپی . هریوه . (ناظم الاطباء). جنده : یله کی کردی هر فاحشه را جاهل گرنه از بیم حد و کشتن و دارستی ؟ ناصرخسرو.شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی هر لحظه به دام دگر
فاحشهفرهنگ فارسی عمید۱. زن بدکار.۲. (صفت) [قدیمی] بسیارزشت و آشکار: امور فاحشه.٣. (اسم) [قدیمی] گناه بسیارزشت.
فاحشهفرهنگ فارسی عمید۱. زن بدکار.۲. (صفت) [قدیمی] بسیارزشت و آشکار: امور فاحشه.٣. (اسم) [قدیمی] گناه بسیارزشت.
فاحشهفرهنگ فارسی معین(ح شَ یا ش ) [ ع . فاحشة ] 1 - (ص .) زن بدکاره ، روسپی . 2 - (اِ.) کار بسیار زشت . ج . فواحش .
مفاحشهلغتنامه دهخدامفاحشه . [ م ُ ح َ / ح ِ ش َ/ ش ِ ] (از ع ، اِمص ) مأخوذ از تازی ، به یکدیگر فحش دادن و رد و بدل کردن فحش . (ناظم الاطباء). بدزبانی با یکدیگر. مباذاءة. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
فاحشهفرهنگ فارسی عمید۱. زن بدکار.۲. (صفت) [قدیمی] بسیارزشت و آشکار: امور فاحشه.٣. (اسم) [قدیمی] گناه بسیارزشت.