فجولغتنامه دهخدافجو. [ ف َج ْوْ ] (ع مص ) دور نمودن زه از قبضه ٔ کمان . || گشادن در را. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
فزالغتنامه دهخدافزا. [ ف َ ] (نف ) از فزودن و افزودن . (حاشیه ٔبرهان چ معین ). به معنی افزایش دهنده و افزاینده باشد. (برهان ). بیشتر در ترکیب بصورت پسوند بکار رود:- انده فزا ؛ آنچه اندوه و غم را بیفزاید.- جان فزا ؛ آنچه جان افزاید. روح
فزایلغتنامه دهخدافزای . [ ف َ ] (نف ) فزا. فزاینده بیشتر در ترکیب ها بصورت پساوند به کار رود و اگر مستقلاً استعمال شود فعل امر است .- جانفزای ؛ جان بخش . آنچه جان را نشاط بخشد : بیا ساقی آن شربت جانفزای بمن ده که دارم غم جانگزای .<b
افجیلغتنامه دهخداافجی . [ اَ جا ] (ع ص ) آنکه میان هر دو ران یا زانو یا ساقش دوری باشد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). || شتر که میان دو پاشنه ٔ وی دوری باشد و فجوی مؤنث آنست . (منتهی الارب ) (آنندراج ).