فزالغتنامه دهخدافزا. [ ف َ ] (نف ) از فزودن و افزودن . (حاشیه ٔبرهان چ معین ). به معنی افزایش دهنده و افزاینده باشد. (برهان ). بیشتر در ترکیب بصورت پسوند بکار رود:- انده فزا ؛ آنچه اندوه و غم را بیفزاید.- جان فزا ؛ آنچه جان افزاید. روح
فزایلغتنامه دهخدافزای . [ ف َ ] (نف ) فزا. فزاینده بیشتر در ترکیب ها بصورت پساوند به کار رود و اگر مستقلاً استعمال شود فعل امر است .- جانفزای ؛ جان بخش . آنچه جان را نشاط بخشد : بیا ساقی آن شربت جانفزای بمن ده که دارم غم جانگزای .<b
فجاءلغتنامه دهخدافجاء. [ ف َج ْءْ ] (ع مص ) گشاده سینه گردیدن کمان از زه . (منتهی الارب ). || کلان شکم شدن ناقه . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || (اِ) میان دو پاشنه ٔ شتر. || ج ِ فجوة. (منتهی الارب ). رجوع به فجوة شود.
فجاءلغتنامه دهخدافجاء. [ ف ِ ] (ع مص ) بناگاه درآمدن بر کسی و گرفتن او را. || (اِ) ج ِ فجوة. (منتهی الارب ). رجوع به فجوة و فجا شود.