لغتنامه دهخدا
مامطیر. [ م َ ] (اِخ ) شهرکی است [ از دیلمان به ناحیت طبرستان ] با آبهای روان و ازوی حصیری خیزد سطبر و سخت نیکو که آن به تابستان به کار دارند. (حدودالعالم چ دانشگاه ص 145). در قرن دهم هجری بارفروش (بابل ) در محل سابق مامطیر بنا شد. (ترجمه ٔ م