لغتنامه دهخدا
مأواة. [ م َءْ ] (ع اِ) پناه و جایی که شب و روز باشش در آن کنند. مأوی . (منتهی الارب ) (آنندراج ). جایگاه و پناه جای و جایی که شب و روز در آن باشند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به مأوی شود. || (مص ) بخشودن و ترحم نمودن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).<br