لغتنامه دهخدا
مبتهر. [ م ُ ت َ هَِ ] (ع ص ) دعوی دروغ کننده به زنا. (از منتهی الارب ). آنکه دعوی دروغ کند گوید زنا کردم و حال آنکه نکرده . (آنندراج ). || آن که افترای به دروغ میکند بر کسی و یا نسبت خیر میدهد به کسی که لایق و سزاوار آن نیست . (ناظم الاطباء). || دشنام دهنده کسی را به چیزی که