مشکبویلغتنامه دهخدامشکبوی . [ م ُ / م ِ ] (ص مرکب ) مشکبو. هر چیز معطر و خوشبوی . (ناظم الاطباء). هر چیز که چون مشک خوشبوی باشد. مشک آگین : نادیده هیچ مشک و همه ساله مشکبوی ناکرده هیچ لعل و همه ساله لعل فام . <p class="author
شعرخوانلغتنامه دهخداشعرخوان . [ ش ِ خوا / خا ] (نف مرکب ) خواننده ٔ شعر. انشادکننده ٔ شعر. که شعر بخواند. (از یادداشت مؤلف ) : بلبل چو سبزه دید همه گشته مشکبوی گاهی سرودگوی شد و گاه شعرخوان . خاقانی .<br
گلنارگون کردنلغتنامه دهخداگلنارگون کردن . [ گ ُ ک َ دَ ] (مص مرکب ) به رنگ گلنار درآوردن . به رنگ سرخ کردن : یکی زرد پیراهن مشکبوی بپوشید و گلنارگون کرد روی . فردوسی .چو بشنید رودابه آن گفتگوی برافروخت و گلنارگون کرد روی .<p class="
خلمدهلغتنامه دهخداخلمده . [ خ ِ دِه ْ ] (نف مرکب ) بینیی را گویند که پیوسته آب و خلم از آن روان باشد.(برهان قاطع) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) : کشیده قامت و گل روی و مشکبوی وی است خلمده بینی و چمچاخ و گنده قوز منم .سوزنی .
خوش سرودلغتنامه دهخداخوش سرود. [ خوَش ْ / خُش ْ س ُ] (ص مرکب ) خوش نغمه . خوش آواز. خوش آهنگ : مشک جعد و مشک خط و مشک ناف و مشکبوی خوش سماع و خوش سرود و خوش کنار و خوش زبان .منوچهری .
مرواریدبارلغتنامه دهخدامرواریدبار. [ م ُرْ ] (نف مرکب ) بارنده ٔ مروارید. || باران ریز (به مناسبت مشابهت دانه های باران به دانه های مروارید) : باغ گردد گل پرست و راغ گردد لاله گون باد گردد مشکبوی و ابر مرواریدبار. فرخی .|| دیده . چشم >به