لغتنامه دهخدا
مداک . [ م َ ] (ع اِ) سنگ صلایه و بوی سای . (منتهی الارب ). آن سنگ که بر آن مشک سایند. (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد) (از متن اللغة). و اطلاق آن بر هاون مخصوص داروساز و طبیب نیز درست است . (از متن اللغة). || (مص ) مالیدن و ساییدن بوی خوشی را و هر چیز را. (از منتهی الارب ).س