لغتنامه دهخدا
بضیع. [ ب َ ] (ع اِ) آداک و خشکی میان دریا. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). جزیره ٔ واقعدر دریا. (از اقرب الموارد). || خوی روان شده از آدمی و ستور. || دریا. || آب گوارا. || شریک . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ). ج ، بُضعْ (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ||