مغندگیلغتنامه دهخدامغندگی . [ م ُ غ ُ دَ / دِ ] (حامص ) نُتُوّ یعنی برآمدگی . (ملحقات برهان ، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). برآمدگی و آماس و ورم . (ناظم الاطباء): عَجَر؛ مغندگی و بیرون آمدگی هر چیز. (منتهی الارب ). و رجوع به مغنده شود.
مغندهلغتنامه دهخدامغنده . [ م ُ غ ُ دَ / دِ ] (اِ) دمل بود که بر تن مردم برآید. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 434). چیزی بود که در گوشت تن پدید آید چند فندگی و بزرگتر و در میان پوست و گوشت بماند و باشد که ریم گیرد. (فرهنگ اسدی نخجوا
مغنده سرلغتنامه دهخدامغنده سر. [م ُ غ ُ دَ / دِ س َ ] (ص مرکب ) آنکه سر مغنده یا چون مغنده دارد. آنکه سری گلوله مانند دارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مغنده و مغنده سری شود.
مغنده سریلغتنامه دهخدامغنده سری . [ م ُ غ ُ دَ / دِ س َ ] (حامص مرکب ) صفت مغنده سر. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مغنده سر بودن : به صد مغاک به رگناکی و مغنده سری چکندر و گزری نیست کآن برابر او.سوزنی (از یادداش
عجرلغتنامه دهخداعجر. [ ع َ ج َ ] (ع مص )درشت گردیدن و پرگوشت گشتن . || بزرگ شکم شدن . (منتهی الارب ). || درشت و فربه گردیدن اسب . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || (اِمص ) مغندگی و بیرون آمدگی هر چیزی . (منتهی الارب ).