لغتنامه دهخدا
مفیاءة. [ م َف ْ ی َ ءَ ] (ع اِ) (از «ف ی ء») جائی که سایه ٔ آفتاب برسد. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از آنندراج ). موضع سایه آفتاب و گویند جائی که آفتاب بدانجا نتابد. (از محیط المحیط) (از اقرب الموارد). سایه گاه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مَفیُؤَة. (محیط المحیط) (ا