لغتنامه دهخدا
منحر.[ م َ ح َ ] (ع اِ) جای گردن بند از سینه . (مهذب الاسماء). پیش سینه . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || سر نای گلو. (مهذب الاسماء). موضع نحراز حلق . ج ، مناحر. (از اقرب الموارد). آنجای گردن شتر که از آنجا او را نحر کنند. (یادداشت مرحوم دهخدا). || جای قربانی . (