لغتنامه دهخدا
مواربه . [ م ُ رَ ب َ / رِ ب ِ ] (از ع ، اِمص ) مؤاربة. مواربة. رجوع به مواربة شود. || (اصطلاح بدیع) در اصطلاح بدیع آن است که متکلم سخنی گوید و بداند که در برابر گفتار او منکری باشد و با حذاقت هرچه تمامتر طریقی برای فرار از انکار منکر بیابد