مویه ٔ زاللغتنامه دهخدامویه ٔ زال . [ مو ی َ / ی ِ ی ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) (اصطلاح موسیقی ) نام نوایی و لحنی باشد که مطربان خوانند و نوازند. (برهان ) (آنندراج ). نام لحن ونوایی از موسیقی . (ناظم الاطباء). نوایی است که مطربان زنند. (فرهنگ اوبهی ) (لغت فرس اسد
مویهلغتنامه دهخدامویه . [ مو ی َ / ی ِ ] (اِمص ) اسم از موییدن . اسم مصدر از موییدن . نوحه و گریه و ناله ٔ آهسته با گریه . (یادداشت مؤلف ). گریه و نوحه و زاری . (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از فرهنگ جهانگیری ). گریه ٔ با نوحه را گویند. (برهان ). گریه و زاری
مویهلغتنامه دهخدامویه . [ مو ی َ / ی ِ ] (ص نسبی ، پسوند) در ترکیباتی چون دومویه و فلفل مویه و جز آن به جای موی آید و نوعی نسبت یا اختصاص را رساند.
میوهلغتنامه دهخدامیوه . [ می وَ / وِ ] (اِ) بار و ثمر و هر محصولی از نباتات که از عقب گل و شکوفه برآمده و حاوی تخم می باشد. (ناظم الاطباء). ثمرة. ثَمار. بار. بر. حاصل . قطف . با دادن و خوردن و چیدن صرف شود. (یادداشت مؤلف ). به کسر و فتح اول هر دو آمده . (غیا
لغزیلغتنامه دهخدالغزی . [ ل ُ غ َ ] () قصیده ٔ لغزی : به لفظ پارسی و چینی و خُماخسروبه لحن مویه ٔ زال و قصیده ٔ لغزی .منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی ص 65).
خماخسرولغتنامه دهخداخماخسرو. [ خ َ خ ُ رَ / رُو ] (اِ مرکب ) نام نوایی است از موسیقی . (برهان ) (ناظم الاطباء) : بگیر باده ٔ نوشین و نوش کن بصواب به بانگ شیشم و با بانگ اخسر سگزی بلفظ پارسی و چینی خماخسروبه لحن مویه ٔ زال
پارسیلغتنامه دهخداپارسی . (اِخ ) (زبان ...) یکی از لهجات قدیم ایران از ریشه ٔ هندواروپائی که بزبان سانسکریت شباهت تام دارد و در زمان هخامنشی زبان درباری محسوب میشده است و آنرا لهجه ٔ پارسی باستانی و فرس قدیم نامند. رجوع به پارسی باستانی (زبان ) شود. || زبان عمومی مردم ایران در دوره ٔ اسلامی .
چینیلغتنامه دهخداچینی . (اِخ ) (زبان ....) و لغت مردم چین این زبان مهمترین زبانهای گروه چین و تبتی و یکی از قدیمترین زبانهای زنده و زبانی است که بیش از هر زبان دیگربدان سخن میگویند. این زبان اصلاً یک هجائی است . در بحث از زبان چینی باید بین زبان ملفوظ و مکتوب فرق گذاشت ، زیرا بجهاتی که بخصوصی
لحنلغتنامه دهخدالحن . [ ل َ ] (ع اِ) آواز. (منتهی الارب ). آواز خوش و موزون . ج ، الحان و لحون و فی الحدیث اقرؤاالقرآن بلحون العرب ؛ ای بصوت العرب لابصوت العجم . (منتهی الارب ). آهنگ . شکن . شکن در سرود. کشیدن آواز در سرود. (زمخشری ). راه . راه که برگویند. (السامی فی الاسامی ). نوا. صاحب نف
مویهلغتنامه دهخدامویه . [ مو ی َ / ی ِ ] (اِمص ) اسم از موییدن . اسم مصدر از موییدن . نوحه و گریه و ناله ٔ آهسته با گریه . (یادداشت مؤلف ). گریه و نوحه و زاری . (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از فرهنگ جهانگیری ). گریه ٔ با نوحه را گویند. (برهان ). گریه و زاری
مویهلغتنامه دهخدامویه . [ مو ی َ / ی ِ ] (ص نسبی ، پسوند) در ترکیباتی چون دومویه و فلفل مویه و جز آن به جای موی آید و نوعی نسبت یا اختصاص را رساند.
مویهلغتنامه دهخدامویه . [ م ُ وَی ْه ْ ] (ع اِمصغر) مویهة. مصغر ماء. آب اندک . (ناظم الاطباء). مصغر ماء، به معنی آب . (آنندراج ). و رجوع به ماء شود.
مویهفرهنگ فارسی عمیدگریه؛ زاری؛ نوحه: ( نماز شام غریبان چو گریه آغازم / به مویههای غریبانه قصهپردازم (حافظ: ۶۶۶).⟨ مویهٴ زال: (موسیقی) [قدیمی] از الحان قدیم ایرانی.⟨ مویه کردن: (مصدر لازم) زاری کردن؛ نوحه کردن.
دریای آمویهلغتنامه دهخدادریای آمویه . [ دَرْ ی ِ ی َ ] (اِخ ) آمودریا. رود جیحون . رجوع به آمودریا و آمویه (رود) در ردیفهای خود شود.
حکمویهلغتنامه دهخداحکمویه . [ ] (اِخ ) ابن عبدوس . ابن الندیم گوید: از مردم جبل است . و او راست :کتاب السواد فی الرسائل و کتاب الاَّداب . (الفهرست ).
زحمویهلغتنامه دهخدازحمویه . [ زَ م َ وَی ْه ْ ] (اِخ ) جد زکریابن یحیی است که از محدثان بوده است . (از ترجمه ٔ قاموس ) (از منتهی الارب ). همچنین است درنسخ و صواب بر طبق تحقیق حافظ آن است که زحمویه خود زکریا است نه جد وی . (از تاج العروس ).
مرمویهلغتنامه دهخدامرمویه . [ م َ ی َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان گل فریز بخش خوسف شهرستان بیرجند، واقع در 50هزارگزی جنوب شرقی خوسف و 13هزارگزی مشرق گل . آب آن از قنات است . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج <span class="hl" dir="ltr"
دومویهلغتنامه دهخدادومویه . [ دُ ی َ / ی ِ ] (ص نسبی ) آغاز سیاه و سپیدی موها. (ناظم الاطباء). دومو.- دومویه شدن ؛ شمط. اکتهال . آمیخته موی گشتن . (یادداشت مؤلف ). و رجوع به دومو شود.