نمازکنلغتنامه دهخدانمازکن . [ ن َ ک ُ ] (نف مرکب ) به جاآورنده ٔ نماز. نمازگزار. (فرهنگ فارسی معین ). نمازخوان . نمازی : مردی مرا بود از اهل صلاح و نمازکن .(تفسیر ابوالفتوح ج 4 ص 377، از فرهنگ فارسی معین
نمازگزارلغتنامه دهخدانمازگزار. [ ن َ گ ُ ] (نف مرکب ) مصلی . پابند صلوة. (آنندراج ). آنکه نماز خواند. نمازکن . نمازگر. (فرهنگ فارسی معین ). نمازی . اهل طاعت و عبادت .
نمازگرلغتنامه دهخدانمازگر. [ ن َ گ َ ] (ص مرکب ) آنکه نماز خواند. نمازکن . نمازگزار. مصلی . (فرهنگ فارسی معین ) : در قرآن ذکر نمازگران مؤمنان فراوان کرد. (کشف الاسرار ج 1، از فرهنگ فارسی معین ).