هاکرهلغتنامه دهخداهاکره . [ رَ / رِ ] (ص ) الکن وآنکه در حرف زدن زبانش میگیرد. (برهان ) (ناظم الاطباء). جهانگیری نویسد: هاکره و هاکله ، کسی را گویند که در سخن گفتن زبانش میگرفته باشد و آن را به تازی الکن خوانند. مؤلف تاریخ معجم نظم نموده :</s
هاکلهلغتنامه دهخداهاکله . [ ل َ / ل ِ ] (ص ) صورتی دیگر از کلمه ٔ هاکره و بهمان معنی است . رجوع به هاکره شود.